(Βρισκόμαστε σε δωμάτιο του Δρομοκαΐτειον, μία εβδομάδα μετά τον εγκλεισμό του Βιζυηνού στο ίδρυμα. Ο Βιζυηνός περπατάει πάνω-κάτω αλαφιασμένος και μονολογεί· είναι σε κρίση).
Βιζυηνός: Κρύο... πολύ... Στη Γερμανία είμαι... Εν Γοττίγγη... Κρύο, πολύ... 32 βαθμοί Ρεωμύρου... Κρύο... Κρυώνω· όλοι κρυώνουμε, σήμερα... (Μαζεύεται κι άλλο). Κρύο... Δεν το αντέχω το κρύο... (Φωνάζει). Βγάλτε με από δω μέσα... Κρυώνω!!!
....
Βιζυηνός: Κυρ Αλέξανδρε, τρίζανε τα βήματα μου στον πάγο, και από τα μουστάκια μου κρέμονταν κρύσταλλα, ζήσε το κι εσύ αυτό το κρύο και έλα μετά να τα πούμε.
Παπαδιαμάντης: Κ` εγώ εύρον άλλοτε αυθάδεις λόγους, όπως περιπαίξω ένα ελέω Θεού ποιητήν, δια τας παρά φύσιν, ως ενόμιζον, υπερβολάς αυτού περί ψύχους.