Η ιστορία της Ζακύνθου είναι η ιστορία των σεισμών της, λέει ο Διονύσης Ρώμας. Η Ζάκυνθος, από τα πανάρχαια χρόνια, δέχεται τακτικά την εφιαλτική επίσκεψη του Εγκέλαδου, καθώς έχει το φοβερό προνόμιο να βρίσκεται πάνω σχεδόν στο μεγάλο λιθοσφαιρικό ρήγμα που ξεκινάει από το στενό της Μεσσήνης, στη νότια Ιταλία, για να καταλήξει στην ασιατική ήπειρο και χωρίζει την πλάκα της Αφρικής από την πλάκα της Ευρασίας. Οι έντονες διαφορές που παρατηρούμε στην ακτογραφία και την εδαφική μορφολογία του πολύπαθου νησιού οφείλονται σε γεωλογικές μεταβολές που προκλήθηκαν από τρομερούς σεισμούς και τιτάνιες εκρήξεις υποθαλάσσιων ηφαιστείων. Η έρευνα αυτών των φαινομένων οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η Ζάκυνθος αποτελούσε το βυθό της θάλασσας, όταν σημειώθηκε ανίζηση τμήματος του φλοιού της γης που έφερε στην επιφάνεια τη συγκεκριμένη περιοχή. Η ιστορία των σεισμών της Ζακύνθου, αντίθετα από άλλες περιοχές της Ελλάδας, αρχίζει μόλις τον 15ο αιώνα από τον ιστορικό της Άλωσης Γεώργιο Φραντζή, με λίγες μόνο παλαιότερες αναφορές. Ο Θουκυδίδης, ο Αριστοτέλης, ο Στράβωνας και άλλοι ιστορικοί, φιλόσοφοι και γεωγράφοι κατέγραψαν, αχρονολόγητα όμως, σεισμούς που συντάραξαν την ευρύτερη περιοχή του Ιονίου στην αρχαιότητα. Για τη βυζαντινή περίοδο, πάλι, υπάρχουν ελάχιστες σποραδικές πληροφορίες σχετικά με ισχυρούς σεισμούς. Στο βιβλίο αυτό περιγράφονται οι σεισμοί από την περίοδο της Βενετοκρατίας μέχρι σήμερα, κυρίως έτσι όπως καταγράφονται στα κείμενα των ιστορικών και λογοτεχνικών πηγών κάθε εποχής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]