Έχουν περάσει 120 χρόνια από τότε που ο Τζεπέτο σκάλισε τον Πινόκιο υπό την καθοδήγηση του δημοσιογράφου - συγγραφέα Κάρλο Λορεντζίνι, από το Κολλόντι της Φλωρεντίας, κι όμως, η φρεσκάδα του ιταλικού παραμυθιού παραμένει αναλλοίωτη μέχρι σήμερα. Γιατί όμως ο Πινόκιο ασκεί γοητεία μέχρι τις μέρες μας; Απλούστατα, διότι εκφράζει αριστοτεχνικά τη διπλή όψη του ίδιου νομίσματος: του παιδιού, που απ` τη μια πειθαναγκάζεται σε οροθετημένους κανόνες, ενάντια στη θέλησή του, κι από την άλλη πλάθει ονειρικούς κόσμους, αλλά μέσα σ` έναν κόσμο όπου ελλοχεύουν κάθε λογής κίνδυνοι: η Αλεπού κι ο Γάτος, το Φίδι, το τρομερό Σκυλόψαρο, χωροφύλακες και προσωποποιημένες δυνάμεις του Κακού σε μια υπερφυσική διάσταση αλλά με ανθρώπινες ιδιότητες. Ανάμεσα από το φανταστικό και το ρεαλιστικό προβάλλει η καλή Νεράιδα, για να επιφέρει την «κάθαρση των παθημάτων» ενός κούκλου, που διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά κανονικού παιδιού. Γύρω του έχει στηθεί με ποιητικό τρόπο ένας ολόκληρος θίασος μαριονετών, οι οποίες αντιπροσωπεύουν τύπους της καθημερινότητας σε μια κοινωνία που φαντάζει σημερινή και πάντα επίκαιρη. Διδακτικός και χαριτωμένος, διασκεδαστικός και τρυφερός, ο Πινόκιο θα συγκινεί πάντα όσο θα υπάρχουν παιδιά που απλώνουν ανυπόμονα τα χέρια στο αύριο, και μεγάλοι που αναπολούν τη χαμένη παιδικότητά τους. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]