«Με τον ίδιο τρόπο που ο σπόρος τον οποίο εμπιστευθήκαμε στο έδαφος, υφίσταται, με τη διαλυτική δράση των φυσικο-χημικών παραγόντων, μια βαθιά αποσύνθεση πριν βγάλει ρίζες και βλαστούς, πριν ωριμάσει και αναπαραχθεί στο εκατονταπλάσιο, έτσι και το Εγώ οφείλουμε να το εμπιστευτούμε στη Γη, να υποστεί τη δοκιμασία, να το δούμε να διαλύεται από τη φωτιά του πόνου, το νερό των δακρύων και το χιόνι των αχαριστιών, για να μπορέσει να αναγεννηθεί, μεταμορφωμένο από τις ακτίνες του υπερφυσικού Άστρου. Υπό αυτή την έννοια, το βάσανο μας φέρνει θαυμαστούς καρπούς. Κανένας ασκητισμός, κανένας διαλογισμός, καμία θέληση, όσο παράτολμη, καμία εγκεφαλικότητα, όσο πλατιά κι αν είναι, δεν προσφέρει σαν εκείνο την πραγματική γνώση, τη δύναμη, την κυριαρχία επί του εαυτού μας. Ο τέλειος πάσχων αφήνεται να κατακτηθεί και κατακτά τον κόσμο. Ακόμα περισσότερο, κερδίζει τη φιλία του Χριστού και τη βέβαιη μακαριότητα. Τα καθαρτήρια, όπως και αν τα υφιστάμεθα, μας ανυψώνουν τόσο ψηλότερα όσο χαμηλά μας καταβαράθρωσαν. Μην φοβαστε τίποτε. Το φως εντός μας είναι αθάνατο. Μπορείτε, φυσικά, να το λιγοστέψετε, να το θαμπώσετε, αλλά να το σβήσετε ποτέ. Είναι η ζωή, το μυστικό αίμα του κόσμου, το συμπαντικό γιατρικό. Είναι αυτό που εντάσσει σε έναν και μόνον οργανισμό όλο το ανθρώπινο γένος. Χάρη σε αυτή τη μυστηριώδη ενότητα κάθε άτομο προσβάλλεται από το βάσανο όλων, το οποίο διαλύεται μέσα στη μάζα και μεταφέρει τα σπέρματα της συμπόνοιας και ετοιμάζει το άνθισμα των τριανταφύλλων της Αγάπης του Χριστού».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]