`Πρώτα απ` όλα οφείλω να εξηγήσω γιατί γράφω ένα βιβλίο για την πατρίδα σε μια εποχή που η χώρα διέρχεται τη μεγαλύτερη κρίση στη νεότερη ιστορία της, σε μια εποχή που ο λαός μας χειμάζεται σκληρά. Πώς εγώ, ένας πολιτικός στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης, ο κατεξοχήν υπόλογος γι` αυτήν, επιφορτισμένος με καθήκοντα που του επιβάλλουν να μην ονειρεύεται αλλά να πράττει νυχθημερόν, ασχολούμαι με ευρύτερα ιδεολογικά και υπαρξιακά ζητήματα αυτούς τους χαλεπούς καιρούς; Οφείλω με ειλικρίνεια να απαντήσω. Είναι κάποιες στιγμές που θέλεις να αναπνεύσεις και δεν διαθέτεις αέρα. Θέλεις να τραγουδήσεις και δεν βγαίνει ήχος. Θέλεις να φωνάξεις και δεν έχεις φωνή. Θέλεις να μιλήσεις και συναντάς τη σιωπή ή την ύβρη κι ένα πελώριο `γιατί` στα μάτια των ανθρώπων. Όταν ο πολιτικός -όχι ο επαγγελματίας διαχειριστής της εξουσίας ή ο αρχομανής, αλλά αυτός που νιώθει υπηρέτης ιδεών, αξιών και οραμάτων- φτάνει σε ένα οριακό σημείο όπου οι περιστάσεις αμφισβητούν τα πεπραγμένα του και υψώνουν τείχη στα μελλούμενα, τότε νιώθει την ανάγκη να σκύψει ξανά στις ρίζες του. Θέλει να πάρει δύναμη όπως ο Ανταίος από τη γη και να συνεχίσει. Γιατί άλλο είναι να βλέπεις την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα μιας σκληρής και αδιέξοδης καθημερινότητας κι άλλο να την αντικρίζεις κάτω από την έφεση της διαχρονικότητας, της μακράς πορείας. Τότε στοχάζεσαι, αναλογίζεσαι, ερμηνεύεις, βλέπεις όλο το ταξίδι κι όχι το σταθμό, πατάς γερά στο έδαφος και πάλι ξεκινάς. Με νέα δύναμη και -γιατί όχι;- με νέες ιδέες`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]