Η αειφορία δεν εξαντλείται μόνο στην ηθική ρητορεία για την αναδιαπραγμάτευση των δικαιωμάτων της φύσης και των ανθρώπων στον χώρο και τον χρόνο. Μπαίνει στα βαθιά νερά της οικονομικής επιστήμης και προτείνει νέα πρότυπα για την μέτρηση της ευημερίας. Το ΑΕΠ δεν είναι ο μοναδικός δείκτης της προόδου, ίσως είναι και απατηλός. Η ίδια η πρόοδος αμφισβητείται και επιχειρείται η αποσύνδεση της οικονομικής ανάπτυξης από την ροή των αγαθών και την παραγωγή της ρύπανσης. Η καθαρή παραγωγή και η άυλη οικονομία, η οικονομία των χαμηλών εισροών είναι η απάντηση στο παραγωγικίστικο μοντέλο του «άνθρακα και του χάλυβα», που αποτέλεσε το πρότυπο της μεταπολεμικής Ευρώπης και όχι μόνο. Ο πράσινος καπιταλισμός αναδύεται από τις στάχτες ενός συστήματος που κλείνει τον ιστορικό του κύκλο. Ο κοινωνικός τομέας της οικονομίας δίνει νέο περιεχόμενο στην εργασία, ενώ η οικολογική πρόταση για μια ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση είναι το πολυτιμότερο ίσως εργαλείο στην μάχη κατά της ανεργίας. Τέλος, η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη έρχεται να αντικαταστήσει την ανεύθυνη και συχνά άδικη πολιτική των εταιριών εναντίον του περιβάλλοντος και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
