Το αίτημα του Γκολντόνι για ανανέωση της ιταλικής κωμωδίας, βρίσκει τη σαφή του έκφραση και στην κωμωδία Οι δίδυμοι της Βενετίας. Η χρήση του μοτίβου των ομοίων είναι προσφιλής στους συγγραφείς των σεναρίων της Κομέντια ντελ Άρτε. Μεταμφιεσμένα πρόσωπα που στο τέλος του έργου αποδεικνύονται αδέλφια, χαμένα παιδιά σε ναυάγια ξαναβρίσκονται μέσα σε επεισόδια γεμάτα παρεξηγήσεις, που βασίζονται στο ότι οι θεατές ξέρουν ό,τι οι ρόλοι δεν γνωρίζουν κατά τη στιγμή της παρεξήγησης, αυτή είναι η πιο δοκιμασμένη μέθοδος για την ευρωπαϊκή κωμωδία. [. . .] Πέρα όμως από τη δυνατότητα που επιτρέπει να αναπτυχθεί μια πλοκή γεμάτη εκπλήξεις, το μοτίβο της ομοιότητας αποτέλεσε κλασικό τέχνασμα για αυτοσχεδιασμό από τους ηθοποιούς της Κομέντια, που είχαν συνηθίσει να παίζουν όλους τους, τυποποιημένους από μια μακρόχρονη παράδοση, ρόλους με μάσκες και με τερτίπια αναγνωρίσιμα για τους θεατές. Στους Διδύμους ο Γκολντόνι, όπως άλλωστε το κάνει και αλλού, αφαιρεί τα τεχνάσματα και καθορίζει μια νέα χρήση των ρόλων, που αν και είναι γνωστοί από το παρελθόν παρουσιάζονται μέσα από μια νέα οπτική που τείνει να ανατρέψει την όποια προκαθορισμένη εικόνα του θεάτρου έχουν σχηματίσει οι σύγχρονοι του θεατές. Το αίτημα για ανανέωση της θεατρικής γραφής ικανοποιείται με το έργο του Γκολντόνι, ταυτόχρονα όμως γεννάται και ένα καινούργιο αίτημα, που πρέπει πια να ικανοποιήσει η θεατρική πρακτική.