Στην μεσαιωνική Ιαπωνία, σε έναν τόπο που ονομάζεται Πορφυρή Κοιλάδα, οι νέοι άρχοντες είναι διαφορετικοί: Προσπαθούν να αποφύγουν την μοίρα των προκατόχων τους. Προσπαθούν μέχρι και το τέλος...

`Ο μύθος της Πορφυρής Κοιλάδας έχει καταγραφεί όπως του αρμόζει. Βαθιά ανθρώπινος. Με το βάρος ενός κλασικού τραγικού έργου. Αλλά για καλή τύχη του επισκέπτη, χωρίς το ιδεολογικό κιτς του ηρωικού μυθιστορήματος, ούτε άρωμα μουχλιασμένης τραγωδίας. Κυλάει ανεπιτήδευτα το μελάνι, σαν να το βλέπουμε να ζωγραφίζει μπρος στα μάτια μας με την αμεσότητα της πρώτης εντύπωσης μια ανθρώπινη ιστορία με αληθινούς ανθρώπους. Και δεν εκπλήσσει τόσο, ότι αυτή η ελαφριά γραμμή μπορεί να αποδώσει με πιστότητα το δράμα, όσο ότι το δράμα γίνεται πιστευτό μόνο χάρη σ΄αυτήν την ελαφρότητα. Οι μυρωδιές που ξυπνά η ομίχλη στα φρέσκα χώματα, το άρωμα της δόξας, η ανάσα του θανάτου, το μεγαλείο και η μικρότητα, γνωστά και οικεία συναισθήματα, ξεχασμένοι κοινοί τόποι που μας εκπλήσσουν στο φως της Πορφυρής Κοιλάδας".

(από τον πρόλογο του Γιώργου Κωνσταντίνου)