Το Αρχαϊκό Έπος φαίνεται να αγαπά τη διακριτική συμμετρία - τούτο ισχύει κατ` εξοχήν για την Οδύσσεια. Όσο κι αν η διαίρεσή της σε είκοσι τέσσερεις ραψωδίες δεν ανήκει στην προαίρεση του ποιητή (την επέβαλαν, με τα δικά τους μέτρα αφηγηματικής οικονομίας, οι αλεξανδρινοί Γραμματικοί), ευδιάκριτα είναι τα αφηγηματικά κεφάλαια, που με τη θεματική τους συνοχή συγκροτούν τα δύο μεγάλα μέρη του έπους, μοιρασμένα ανά δώδεκα ραψωδίες. (. . .)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
