[...] Από τη μέρα που μας έλειψε ο Καζαντζάκης ώς σήμερα μία στάθηκε η μεγάλη μου έγνοια: να τελειώσω τη μετάφραση, μονάχος μου πια. Έτσι θα ξαλάφρωνα από το βάρος της ευθύνης να αφήσω ανεκπλήρωτο το όνειρο του συντρόφου μου, να μεταφράσω ολόκληρο τον Όμηρο. [...]
Διαφορετικός είναι ο αγέρας της `Οδύσσειας` γι` αυτόν που έρχεται από την `Ιλιάδα`. Στην `Οδύσσεια` τον Τρωικό πόλεμο οι ήρωες δε τον ζουν σαν καθημερινή οδυνηρή πραγματικότητα, τον ζουν σαν θύμηση μόνο. Δεν βρισκόμαστε πια στης Τροίας το κάστρο και τον κάμπο. Εδώ η σκηνή όλο και αλλάζει: τα ταξίδια του Τηλέμαχου και οι παραδαρμοί του Οδυσσέα μάς οδηγούν σε πλήθος θάλασσες και χώρες, άλλες πραγματικές, άλλες μυθικές. Και στην `Οδύσσεια` παραμονεύουν τον ήρωα ο κίνδυνος και ο θάνατος. Τι κοινό όμως έχει ο άθλιος χαμός των συντρόφων του Οδυσσέα από τον Πολύφημο ή από τη Σκύλλα με τον τιμημένο σκοτωμό ενός ήρωα από το κοντάρι του αντίμαχου στον τρωικό κάμπο; Και οι ερωτικές σκηνές της `Οδύσσειας` δεν θυμίζουν καθόλου τις αντίστοιχες της Ιλιάδας: δεν έχει κανείς παρά να παραβάλει τη συνάντηση του Έκτορα και της Ανδρομάχης με τη συνάντηση του Οδυσσέα και της Πηνελόπης. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]