Η εικοστή ραψωδία ανακόπτει προσώρας την εξέλιξη της αφήγησης. Ύστερα από τη μακρά συζυγική ομιλία της προηγούμενης ραψωδίας και πριν από την τοξοθεσία και τη μνηστηροφονία, που συμπλέκονται στις δύο επόμενες ραψωδίες, η αφήγηση κατά κάποιον τρόπο εδώ σταθμεύει. Σε τούτο συντελεί και η απραξία της νύχτας, που εξελίσσεται σε διαδοχική αγρυπνία Οδυσσέα και Πηνελόπης και επιβάλλεται στο πρώτο μέρος της ραψωδίας. Αλλά και όταν ξημερώνει η άλλη κρίσιμη μέρα, πάνδημη γιορτή του τοξότη θεού Απόλλωνα, όλα όσα συμβαίνουν προετοιμάζουν, αλλά δεν προάγουν τη δράση. Από την άποψη αυτή η εικοστή ραψωδία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και στατική. Πρόκειται όμως για στάση γεμάτη ένταση και αναμονή, όπου στήνεται το σκηνικό της επικείμενης τοξοθεσίας και μνηστηροφονίας και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επανασυστήνονται (ή συστήνονται για πρώτη φορά) οι δρώντες (πρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές αλλά και τριταγωνιστές), προτού εμπλακούν στα επόμενα κρίσιμα δρώμενα. Για να το πω αλλιώς: η αφήγηση εδώ συστρέφεται, προτού πάρει την οριστική της στροφή, δίνοντας μάλιστα την αίσθηση αφηγηματικής εσωστρέφειας. Τούτο φαίνεται καθαρότερα στο πρώτο, νυκτερινό, μέρος της ραψωδίας (στ. 1-21), στο οποίο και επιμένω.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]