Μια φορά κι έναν καιρό, σ` ένα μοναχικό νησάκι, από το πρωί άρχισε να φυσάει ένας δυνατός αέρας, ένας άνεμος. Όμως τα νησιά συχνά τα δέρνουν οι άνεμοι, γι` αυτό και οι κάτοικοι δεν ανησύχησαν. Απλώς για να μην τους πάρει ο αέρας και τους ρίξει στη θάλασσα, κλειδαμπαρώθηκαν στα σπίτια τους. Κι όταν πια το φύσημα του ανέμου δεν ακουγόταν πουθενά, οι νησιώτες άρχισαν ν` ανοίγουν πόρτες και παράθυρα. Όμως τι βλέπανε τα μάτια τους; Τι θέαμα! Τι λάμψη! Όλα ήταν σκεπασμένα από χρυσάφι!...
Ένα παραμύθι κατά της απληστίας και της επιθυμίας για πλουτισμό χωρίς κόπο. Ένα παραμύθι υπέρ της ομαδικής προσπάθειας για την αλήθεια και το μέτρο στη ζωή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]