(. . .) Ο χορός είναι κίνηση, είναι ήχος, είναι λόγος, είναι μνήμη, είναι βίωμα, είναι ικεσία. Οι δημοτικοί χοροί - καθώς επικράτησε να αποκαλούνται στη χώρα μας - δεν εκφράζουν σήμερα μόνο διάθεση για ψυχαγωγία. Είναι πολύ περισσότερο το προϊόν μια προφορικής παράδοσης αλλά και δυναμική διαδικασία, αφού εξελίσσονται μέσα στο χρόνο μέσω των επιλογών των μελών της χορευτικής ομάδας, ενός οργανωμένου δηλαδή συνόλου ατόμων που μοιράζονται ένα σύστημα ιδεών, συμβόλων συνειρμών, τρόπων συμπεριφοράς και επικοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο που η επίσημη εθνική ιδεολογία, η υπό διαμόρφωση νεοελληνική αστική κοινωνία χρησιμοποίησε και τους δημοτικούς χορούς, προσπαθώντας να προσδιορίσει την νεοελληνική ταυτότητα, και την ιστορική συνέχεια της φυλής. (. . .) Οι παραδοσιακοί χοροί τείνουν να γίνουν το τμήμα μίας διεθνούς κουλτούρας. Και τότε γίνεται ακόμα πιο δύσκολη η μελέτη τούτου του άυλου αντικειμένου και μάλιστα με ιδιόμορφα χαρακτηριστικά. Σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει μα και αφομοιώνει τοπικούς πολιτισμούς και συμπεριφορές, ποιος είναι ο δρόμος που οφείλουν οι μελετητές και οι δάσκαλοι χορού να ακολουθήσουν; Στη δική μας περίπτωση ειδικά, ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, ποιες παραδοσιακές πρακτικές κρατήσαμε ή απορρίψαμε, πως αξιολογούμε ό,τι μας κληροδοτήθηκε, ποια είναι η δική μας ευθύνη απέναντι στη παράδοση; Να συνεχίσουμε τη μίμησή της, να αυτοσχεδιάσουμε, να αφομοιώσουμε, να καινοτομήσουμε πατώντας στα δικά της χνάρια; Μήπως αυτή η τόλμη δεν είναι που δημιουργεί τελικά την παράδοση; (. . .)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
