ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ, ΑΝΕΡΓΟΙ, αιώνιοι φοιτητές, επίδοξοι ποιητές και πεζογράφοι, γραμματιζούμενοι και αναλφάβητοι, σπιτονοικοκυρές και λαϊκές κόρες, είναι οι `ήρωες` τούτων των διηγημάτων - τύποι μάλλον παρά χαρακτήρες. Το περιβάλλον και οι χώροι όπου αέργως κινούνται (ετοιμόρροπα σπίτια, παλιές αυλές και ταβερνεία της προπολεμικής και μεταπολεμικής Αθήνας) είναι γνώριμα όχι μόνο από τα μυθιστορήματα του Κώστα Χατζηαργύρη, αλλά και από τα έργα πολλών επιφανών εκπροσώπων της νεώτερης και σύγχρονης νεοελληνικής πεζογραφίας - του Τερζάκη, του Καραγάτση, του Αλέξανδρου Κοτζιά, του Ταχτσή, και άλλων, παλαιότερων και νεώτερων. Το σκηνικό, γραφικό είτε άθλιο, είναι το ίδιο αλλά η συγγραφική πρόθεση, ο χειρισμός της ύλης και τα λογοτεχνικά αποτελέσματα είναι στον καθένα διαφορετικά. Στον Χατζηαργύρη, στόχοι και λογοτεχνικά μέσα είναι εντελώς και πρωτοτύπως άλλα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]