Από τους διάφορους τρόπους που αφορούν την μετάδοση οδηγιών στους απληροφόρητους, ο μαθητής τέκτονας ενδιαφέρεται περισσότερο σε δύο τρόπους, δηλαδή:
α) στις οδηγίες με την παράδοση και
β) στις οδηγίες με τα σύμβολα.
Σε αυτούς τους δύο τρόπους, οφείλει αποκλειστικά σχεδόν, όλα όσα γνωρίζει, και όλα που θα μπορέσει να γνωρίσει, για το φιλοσοφικό σύστημα που διδάσκεται στον θεσμό. Όλα τα μυστήρια και τα δόγματά του, που αποτελούν την φιλοσοφία του, εμπιστεύονται την επικοινωνία στον νεόφυτο, μερικές φορές με τον ένα ή μερικές φορές με τον άλλο από αυτές τις δύο μεθόδους των οδηγιών και μερικές φορές με τον συνδυασμό και των δύο.
Ο Τέκτονας δεν έχει τρόπο να φτάσει σε καμιά από τις εσωτερικές διδασκαλίες του Τάγματος, παρά μόνο μέσα από μια παράδοση ή ένα σύμβολο.
Ο μύθος διαφέρει από την ιστορική αφήγηση μόνο σε τούτο - ότι είναι χωρίς τεκμηριωμένη μαρτυρία της αυθεντικότητάς του. Είναι εξ ολοκλήρου ο καρπός της παράδοσης. Οι λεπτομέρειές του, μπορεί να αληθεύουν σε τμήμα ή στο σύνολο. Μπορεί αντιθέτως, να μην υπάρχει εσωτερική απόδειξη ή μπορεί να υπάρχει εσωτερική απόδειξη, ότι όλα μαζί είναι λάθος. Αλλά ούτε η πιθανότητα της αλήθειας στη μια περίπτωση, ούτε η βεβαιότητα του λάθους στην άλλη, μπορεί να αφαιρέσει την παραδοσιακή αφήγηση από την τάξη των μύθων. Είναι ένας μύθος απλά, γιατί δεν στηρίζεται σε γραπτές βάσεις. Είναι προφορικός και γι` αυτό, θρύλος.
Στα θλιβερά προβλήματα της ιστορίας, όπως η εγκατάσταση των αυτοκρατοριών, η ανακάλυψη και τακτοποίηση χωρών, η ανατολή και η πτώση των δυναστειών, η γνώση της αλήθειας ή του λάθους της μυθικής αφήγησης, θα έχει σημασία, γιατί η αξία της ιστορίας διαταράσσεται από τον καταλογισμό της αμφιβολίας. Αλλά στον Τεκτονισμό, δεν είναι έτσι. Εδώ δεν χρειάζεται μια απόλυτη ερώτηση σχετικά με την αλήθεια ή το λάθος του μύθου.