...το δάχτυλο του Ελληνόπουλου πιέζει τη σκανδάλη του αυτομάτου του. Μια γλώσσα φωτιάς ξεπηδάει από το στόμιο του όπλου και μια ριπή από πυρακτωμένες σφαίρες διαγράφει μια τροχιά θανάτου μέσα στο δωμάτιο μπροστά του. Μερικοί Γερμανοί πέφτουν θερισμένοι... Όταν λοιπόν ονόματα ανθρώπων και γεωγραφικών συντεταγμένων προσδιορίστηκαν -ο Άρης, ο Γοργοπόταμος, η Κυβέρνηση του Βουνού- δεν ξαφνιαστήκαμε, απλώς αισθανθήκαμε ότι η ώρα των ψευδωνύμων παρήλθεν. Οι υποκριτές, αυτοί που υποδύθηκαν χάριν μιας παιδικής ηλικίας, χάριν ημών, πέταξαν τις μάσκες και, άνθρωποι με σάρκα και οστά, εμφανίστηκαν επί σκηνής. Και, τότε, εννοήσαμε πως όλα αυτά τα χρόνια διαβάζοντας με απόλαυση ένα παιδικό περιοδικό, θητεύαμε στη σπουδή της Ιστορίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]