(. . .) «Ο Γήσης όμως, στην αξιολάτρευτη αυτή έκδοση κάνει κάτι άλλο πιο σύνθετο και πιο αποκαλυπτικό. Προσωπογραφεί μεγάλες μορφές του ελληνικού θεάτρου και στο σατυρικό ( με την έννοια του στρεβλωμένου, «τσιμπημένου» θα έλεγα παρεμβατισμού ) γύμνασμα δεν αναφέρεται στα φυσικά, καθημερινά πρόσωπα των ηθοποιών, αλλά στους ρόλους τους. Να το πω αλλιώς. Ένας σπουδαίος θεατρίνος στην πραγματικότητα δεν έχει πρόσωπο. Όταν θέλουμε να φέρουμε ξανά, ανακαλώντας από το παρελθόν, στη μνήμη την Κοτοπούλη, τον Βεάκη, τον Νέζερ, τον Μινωτή κ.ά., έρχονται με τα θεατρικά τους προσωπεία. Ορθώνονται μπροστά μας ως Ηλέκτρες, ως Ληρ, ως Φιλάργυροι, ως Οιδίποδες, ως Ντα. Να το πω ακόμα πιο ωμά. Συνήθως το καθημερινό πρόσωπο των ίδιων των κωμικών ηθοποιών, του Λογοθετίδη, του Φωτόπουλου, του Αυλωνίτη, του Μαυρέα, του Ζερβού δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Μας ερεθίζει όμως στον υπέρτατο βαθμό η μίμησή τους, το κάμωμα, το απροσδόκητο, η μεταμόρφωση, η ενσάρκωση του ρόλου.» Κώστας Γεωργουσόπουλος.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]