Εκμεταλλευόμενος την προθυμία ενός απλοϊκού και απερίσκεπτου ποντικού, ένας γάτος του προτείνει ειρήνη και αγάπη, συνάπτοντας έτσι με δόλιο τρόπο φιλία με τη φυσική του λεία. Ο ποντικός τρέχει στους άλλους συντρόφους του για να τους αναγγείλει το ευτυχές και περίεργο γεγονός. Όλοι λοιπόν καλούνται να γιορτάσουν. Ο γάτος όμως - για να εκτελέσει τα μυστικά του σχέδια - μετατρέπει τη γιορτή σε κηδεία. Προσποιείται ότι αρρώστησε λόγω φοβερής θερμοπληξίας και ότι πρόκειται να πεθάνει. Γι` αυτό παρακαλεί τους νέους του φίλους να ικανοποιήσουν την τελευταία του επιθυμία: να τον θάψουν μέσα σε κάποιο παλιό φούρνο και να τον μοιρολογήσουν όλοι μ` έναν επίσημο χορό στον ρυθμό της παβάνας, σύμφωνα με μια παλιά συνήθεια των προγόνων του. Οι ποντικοί, κακοκαρδισμένοι και ανήσυχοι, δεν μπορούν πάντως παρά να εισακούσουν τη δέηση του γάτου και γεμάτοι συμπόνια μπαίνουν στον φούρνο και χορεύουν. Όταν, όμως, η τελετή βρίσκεται στο αποκορύφωμά της, ο δήθεν ετοιμοθάνατος γάτος σηκώνεται και, φράζοντας τους την έξοδο με τη βοήθεια άλλων γάτων, οι οποίοι στο μεταξύ προσέτρεξαν στο κάλεσμα του, τρώει όλους τους ποντικούς. Το (γνήσιο ή πρόσθετο;) γνωμικό επιμύθιο στο τέλος της έμμετρης ιστορίας αναφέρεται με κυνικό τρόπο στον αφελή `πρωταγωνιστή`-θύμα: `πολλή ευπιστία έδειξες, φίλε ποντικέ, και τελικά βρέθηκες εξαπατημένος.`

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]