«Η μουσική δεν είναι μόνο ένα ηχητικό παιχνίδι ή ένα απλό σύμπλεγμα ήχων, αντιθέτως έχει μια σημαντική ψυχική, πνευματική και κοινωνική υπόσταση. Δεν δημιουργείται ούτε στα σύννεφα ούτε στον πύργο από ελεφαντοστούν, αλλά συνθέτεται, αυτοσχεδίαζεται, και ερμηνεύεται από ανθρώπους και για ανθρώπους». Με αυτά τα θεωρήματα εγκαινιάζει ο συγγραφέας την αγόρευσή του για μια «ανθρώπινη μουσική». Ξεκινώντας από το ερώτημα της εν γένει σημασίας της μουσικής και βασιζόμενος σε νέες διεπιστημονικές έρευνες εξετάζει στο πρώτο μέρος του βιβλίου τα κύρια δεδομένα μιας «ανθρωπιστικής μουσικής»: τα δυνατότερα συναισθήματα, μουσικά πορτρέτα, την κοινωνική διάσταση της μουσικής, αστρολογικά θέματα και πολυπολιτιστικά φαινόμενα. Η μουσική σαν ηχητική γλώσσα του έρωτα αποτελεί το αντικείμενο του δεύτερου μέρους, όπου, βάσει του μουσικού θεάτρου του Mozart, της ενόργανης μουσικής του Beethoven, της μουσικής για πιάνο του Schumann, των μουσικών δραμάτων του Wagner, της «Σαλώμης» του Richard Strauss και πολλών άλλων νεότερων έργων, τεκμηριώνεται για πρώτη φορά η εξέλιξη των αντιλήψεων για τον έρωτα από τον 17ο αιώνα μέχρι σήμερα. Μια πρωτότυπη ιστορία και φιλοσοφία της τέχνης, της μουσικής και του πολιτισμού μέσα από το πρίσμα του ανθρωπισμού.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]