Ένας κόσμος που διαμελίζεται από κοινωνικές μεταλλάξεις και αποκαλύπτει λίγο λίγο τη βαθύτερη έννοια της παγκοσμιοποίησης είναι αυτός που βιώνει καθημερινά ο Δαμιανός. Ζώντας κάτω από τις αισθήσεις ενός δέντρου, που το αισθάνεται να μεγαλώνει μέσα του και τον υποχρεώνει να σκοτώνει. Ως εκδικητής των δασών, τα οποία πεθαίνουν από την καταστροφική μανία των ανθρώπων, περιφέρεται στους πεζόδρομους της παλιάς Αθήνας, αναζητώντας απάντηση στο υπαρξιακό του πρόβλημα. Ο μικρός κόσμος των περιθωριακών που κατοικούν στα μισογκρεμισμένα σπίτια της Πλάκας -επιστήμονες που δεν βρήκαν εργασία και ζουν πενιχρά, φιλοσοφώντας- είναι οι μόνοι που τον δέχονται και τον κρύβουν από την αστυνομία. Μαζί τους συζητά και δοκιμάζει τις σκέψεις του, αναζητώντας τον πραγματικό εαυτό του. Με αυτόν τον τρόπο το μυθιστόρημα μοιάζει με νοητική φούγκα, που ξετυλίγεται λίγο λίγο για να φτάσει στην τελείωσή του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]