ανοίγει φόβος άλλαξα δέρμα ο ποιητής κι ο χρόνος ανάσα πρώτη χωρίς μαστίχα χάραζε ανοίγει το μάτι με θόρυβο μέσα κι έξω από το ποίημα ξυπνά η μάνα με μία ζαριά ο θάνατος δίχως επίθετο το ποίημα δυό μέτρα φως μια λέξη πίσω βαθιά του χρόνου έριχνε χιόνι στον καφέ στιγμή χαραγμένη έμπης τζ' ο τόπος έφεξεν πριχού σε δω θωρώ τον ήλιον ανάβουν τα μάτια σου φόρεσες όλα τα βουνά κέντρο βαθιά με στάθου κυρά μου στα σκλερή κυρά σε σφίγγω με τη φωτιά στο στόμα βρέχω τ' αλεύρι πάνω στο φρύδι του γκρεμού χωρίς βροχή μεγάλωσα πυκνός κι αυτάρκης σε τούτο το βάραθρο στη γλώσσα μου ύφος πατρίδα μου δίχως πατρίδα η πένα μου βαθιά με μάτι κλεφτοφάναρο γωνία Αυγούστου χρόνια εμπορευόμαστε με φυσικό αέριο δεν ξεχνούμε να ξεχνάμε ότι ξεχάσαμε σώμα κλειστό στο μέτωπο όταν ανάποδα προς την αρχή τα ζώα αισθάνομαι όταν ο άνθρωπος πεινά μ' ένα στενό ντουφέκι ψηλά ο θόλος τ' ουρανού οι τερατσιές μας κρέμουνται με φως σφαλίζουμε τα μάτια ξανά στο φως επιμένω σε εποχή τετράγωνη στις μέρες μας η ποίηση λυγίζει πεθαίνοντας έρχεται η ποίηση μ' ένα σακί με πεσμένα βρακιά ο ποιητής στο μπαρ το ποίημα το ποίημα κι αν βγάζω γλώσσα όταν τα σύμφωνα φλέγονται γλωσσάρι
