Στη σοσιαλιστική παράδοση συναντούμε συχνά μια οξεία κριτική του κυρίαρχου δημοκρατικού λόγου. Εξίσου συχνά, ο σοσιαλισμός προτάθηκε ως η πιο ευρεία δημοκρατία που θα γνώριζε ποτέ ο κόσμος. Τι συμβαίνει εδώ; Είναι, άραγε, η δημοκρατία ένα απλό νομιμοποιητικό μακιγιάζ για το `δεσποτισμό του εργοστασίου`; Μήπως η νομιμοποιητική της ισχύς βασίζεται στο ότι, αντίθετα, εγκλείει κάτι άξιο λόγου, του οποίου ο σοσιαλισμός αποτελεί και το μόνο δυνατό διάδοχο; Τι γίνεται όταν οι περιεκτικές προϋποθέσεις της δημοκρατίας βρίσκονται σε άκρα αναντιστοιχία με τις παρούσες πολιτικές μορφές που τη διεκδικούν; Εν τέλει, τι ακριβώς είναι τα κείμενα της παρούσας έκδοσης; Μια συζήτηση σε αραχνιασμένο αμφιθέατρο του προηγούμενου αιώνα;
Ο Νίκος Πουλαντζάς, στις πολύτιμες επεξεργασίες του περί δημοκρατίας και σοσιαλισμού, κατανοούσε εμφανώς το εγχείρημά του ως ένα στρατηγικό πρόβλημα για τη μετάβαση προς μια μετα-καπιταλιστική κοινωνία. Εκεί πρέπει να αναζητηθεί το νήμα της επανεκκίνησης.
Τρεις νεαροί θεωρητικοί επιστήμονες και ο καθηγητής Στάθης Κουβελάκης συμπράττουν με τις συνομιλίες τους, ελπίζοντας να στέκονται άξιοι ετούτης της έγνοιας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]