Απολάμβανα την ομορφιά του τοπίου με την αίσθηση ότι ακόμα αι οι βίαιες μεταμορφώσεις δεν ανέτρεψαν την ισορροπία που κυριαρχείται από την ομορφιά και το μέτρο. Η Αιτωλία των παραμυθιών και της ιστορίας, η Αιτωλία των θρύλων και των παραδόσεων, η Αιτωλία η γεμάτη μυστικά παλαιών πολιτισμών και πάθη ανθρώπων απλωνόταν μπροστά μου. Τριγύρω σωριασμένα ερείπια, σπασμένες πέτρες, τραγικές ιστορίες, φωνές από το παρελθόν και ο αντίλαλος από τις φωνές της Εξόδου, αντίλαλος αιώνιος, που γεμίζει την ιστορία του κόσμου. Ακόμα και σήμερα, εκεί ψηλά στις κορυφές του Αράκυνθου, τα φύλλα των δέντρων σιγομουρμουρίζουν το μακρόσυρτο θρήνο των γυναικών του Μεσολογγίου και των παιδιών, τα γεμάτα παράπονα κλάματα. Οι ήρωές μου, τυλιγμένοι από μια καταιγίδα φτιαγμένη από αίμα και φως και πράξεις ηρωικές, κινούνται σχεδόν πάντα ανάμεσα σε πραγματικά γεγονότα και δυσδιάκριτες σκιές. Τα μουντά χρώματα, τα φτερουγίσματα της φαντασίας, οι φλογισμένες εξάρσεις, τα τρικυμισμένα αισθήματα, τα ονειροπολήματα, τα απαραβίαστα μυστικά και οι συμβολικές εικόνες κυριαρχούν στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Αλλά πέρα από τους ήρωες και τα συναισθήματα εκείνη που πρωταγωνιστεί είναι η φύση της Αιτωλίας, η λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου με τους ψιθύρους και τις σιωπές της, τα μαγευτικά δειλινά, οι απόκρημνες πλαγιές του Αράκυνθου, τα βαθίσκιωτα δάση, τα γκρεμισμένα κάστρα, οι βυθισμένοι πολιτισμοί και ο Αχελλώος ο μυθικός ποταμός, πραγματικότητες δηλαδή καθημερινές και αιώνιες, προσιτές και οικείες. Κανένα μέρος του κόσμου δε μπορεί να συναγωνιστεί τα γοητευτικά δειλινά του Μεσολογγίου, καμία μοναξιά δεν είναι τόσο γλυκιά, όσο εκείνη δίπλα στη λιμνοθάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος και καμία θεατρική σκηνή δεν είναι πιο εντυπωσιακή από τη σκηνή της Πλευρώνας την ώρα που τη σκεπάζει το σκοτάδι και αρχίζουν τα θαύματα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]