Όταν, σήμερα, σκεφτόμαστε το παρόν της λογοτεχνίας θεωρούμε τα ζητήματα του μοντερνισμού και τις πρωτοπορίας διευθετημένα. Στην πραγματικότητα, η συζήτηση περί ελληνικού μοντερνισμού έχει δημιουργήσει και συνεχίζει να προκαλεί παρεξηγήσεις, ενώ το θέμα της ελληνικής πρωτοπορίας, και κυρίως αυτό της ύπαρξής της, τίθεται μόνο περιθωριακά για να παρακαμφθεί ταχύτατα από άλλα θέματα, φαινομενικά ανώτερα στη σειρά και στην τάξη. Το παρόν βιβλίο δοκιμάζει μία διερεύνηση των δύο αυτών τρόπων νεωτερικότητας στα πλαίσια της μεταπολεμικής ελληνικής λογοτεχνίας. Ποιά χρόνια, ποιά περιοδικά, και ποιός κριτικός λόγος φιλοξένησαν μηχανισμούς αμφισβήτησης και υπέρβασης της παράδοσης ή και ρήξης με τον λογοτεχνικό κανόνα; Τελικά, ποιά κείμενα ενσωμάτωσαν τη δυναμική εκδοχή της ελληνικής πρωτοπορίας, αναπτύσσοντας την ουτοπική της λειτουργία και συνεισφέροντας στην εξέλιξη των ριζοσπαστικών ρευμάτων έως τις μέρες μας; Πώς διαγράφεται στο μέλλον η λογοτεχνία των πειραματισμών, και ποιές είναι οι νέες της αναζητήσεις;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]