Λεύκωμα για τα σκηνικά και τα κοστούμια που σχεδίασε ο Νίκος Εγγονόπουλος. Το βιβλίο περιλαμβάνει πρόλογο του καθηγητή Κώστα Γεωργουσόπουλου και κείμενο της θεατρολόγου Μαρίας Γυπαράκη. Παρουσιάζονται εκατόν πενήντα μακέτες για σκηνικά και κοστούμια από παραστάσεις όπως η Ηλέκτρα του Σοφοκλή, η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, ο Ιππόλυτος του Ευριπίδη, Καίσαρ και Κλεοπάτρα του Μπέρναρντ Σω, ο Αρχοντοχωριάτης του Μολιέρου, το Ρομάντζο της πεντάρας του Μπέρτολντ Μπρεχτ, κ.α. αλλά και κοστούμια που έχουν διασωθεί από κάποιες παραστάσεις του Ελληνικού Χοροδράματος της Ραλλούς Μάνου, φωτογραφημένα από τον Κώστα Βέργο. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

[...] Ο Νίκος Εγγονόπουλος υπήρξε ποιητής, ζωγράφος και σκηνογράφος, άρα σε ευρύτερη έννοια ανήκει στους δημιουργούς (και δημιουργός σημαίνει «ο ποιητής» που με τα έργα του προσφέρει υπηρεσίες στον Δήμον) που παράγουν έργα πρωτότυπα, χωρίς προηγούμενο, πρωτοφανή, κυριολεκτικώς. Ένα ποίημα του Εγγονόπουλου, ένας πίνακας ή μια σκηνογραφία, ένα κοστούμι, ανεξάρτητα από την «ύλη» από την οποία προέρχεται το συνταίριασμά του, η σύστασή τους είναι νέες οντότητες που προστίθενται στην εμπειρία και αποτελούν περιουσία του σύμπαντος κόσμου. Ο Εγγονόπουλος, είτε με λέξεις είτε με χρώματα είτε με αρχιτεκτονικά σχέδια σκηνικής χρήσης είτε με ενδυματολογικές προτάσεις, δημιουργούσε κόσμους, αυτόνομα αισθητικά γεγονότα, ποιητικά γένη, λεκτικές, χρωματικές και σκηνικές εικόνες πρωτόγνωρες και ανεπανάληπτες.
Οι λεκτικές συνάφειες ενός κειμένου του, οι χρωματικοί ρυθμοί και οι συνάψεις ενός πίνακα και οι συναρμογές χρωμάτων, όγκων, ρυθμών και μεγεθών στις σκηνικές του εικαστικές δημιουργίες εκκινούσαν από την ίδια ποιητική βούληση και κάλυπταν τις ίδιες αισθητικές ανάγκες.
Αν θέλουμε να περιορίσουμε τη δημιουργική του εκφραστική δεινότητα στη σκηνογραφία και την ενδυματολογία, θα διαπιστώσουμε πως λειτουργούσε με τους ίδιους όρους που έγραφε ποιήματα και ζωγράφιζε πίνακες. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]