Διατρέχοντας μια ιστορική περίοδο από την Αναγέννηση έως τα τέλη του 20ού αιώνα, το παρόν κείμενο επιχειρεί τη σύντομη καταγραφή γεγονότων, κινήσεων, θέσεων και διεκδικήσεων που, με αφετηρία την Ευρώπη, διαμόρφωσαν τον σύγχρονο κόσμο. Αποτελεί επίσης μια προσπάθεια ορισμού της ευρωπαϊκής νεωτερικότητας ως φιλοσοφικής θέσης, πολιτικής ανατροπής, κοινωνικής άποψης και καλλιτεχνικής προοπτικής. Αλλά κατά πόσον αυτή μας είναι γνωστή στις κρυφές της διεργασίες; Η νεωτερικότητα εξέθρεψε ή όχι το τέρας του ολοκληρωτισμού, μέσα από τον αφαιρετικό ορισμό του Κράτους; Ο μοντερνισμός στην Τέχνη περιείχε ή όχι στοιχεία φασισμού μέσω της εγκαθίδρυσης μιας δικτατορίας μετρίων και ατάλαντων; Ως προσπάθεια ενηλικίωσης του ανθρώπου, η νεωτερικότητα πάλεψε με τους μεσαιωνικούς δαίμονες προτείνοντας τον ορθό λόγο. Η ενδεχόμενη αποτυχία της δεν είναι ένα συμβάν ανάμεσα στα τόσα πιθανά και τυχαία, αλλά στοιχείο αυταμφισβήτησης, άρα αποδεικτικό εντιμότητας. Η ανατροπή της καθησυχαστικής βεβαιότητας μέσω της αποδοχής του σχετικού και πεπερασμένου είναι απόδειξη ωριμότητας και σοφίας. Αυτή είναι και η ουσία του ευρωπαϊκού πνευματικού κληροδοτήματος στις νεότερες γενιές. Προτείνοντας το οικουμενικό έναντι του παγκοσμιοποιημένου, το σύγχρονο ευρωπαϊκό πνεύμα μπορεί να παραμείνει εναργές, επίκαιρο και αναγκαίο.