Όσοι περιγράφουν την Ελλάδα συνήθως αναφέρονται στην Ιστορία της και την χαρακτηρίζουν ως χώρα της δημοκρατίας, του πολιτισμού και του μέτρου. Πέρα όμως από αυτά, σημείο αναφοράς για την Ελλάδα είναι η όψη της ως χώρα της θάλασσας, χώρα των περίπου 6.000 νησιών, βράχων και νησίδων, χώρα της μισής στεριάς και μισής θάλασσας. Της θάλασσας που γεννά μύθους, που εξάπτει την φαντασία, που πλάθει μυθικούς θεούς, άλλοτε φιλικούς με τον άνθρωπο, οικείους κι ανθρώπινους και άλλοτε τιμωρούς αλλά δίκαιους. Για αυτό και η θάλασσα είναι στοιχείο της ψυχοσύνθεσης του ελληνικού λαού. Αυτή τη δεύτερη όψη, τη θαλασσινή πλευρά της χώρας, αναδεικνύει το Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδος. Ο ανά χείρας κατάλογος επιλεγμένων εκθεμάτων με τα σύντομα και περιεκτικά ιστορικά του κείμενα, ταξιδεύει τον αναγνώστη από την προϊστορία μέχρι σήμερα επάνω σ` όλα τα πλωτά ναυπηγήματα, που έχει επινοήσει η ανθρώπινη διάνοια και έχει χρησιμοποιήσει η ανήσυχη ελληνική φυλή. Με αυτά ανακάλυψε νέους τόπους, δημιούργησε αποικίες, υπερασπίσθηκε και ελευθέρωσε όποτε χρειάσθηκε τα ιερά πάτρια, μετέδωσε γλώσσα και πολιτισμό. Η ιστορία 100 περίπου αιώνων (από το 8.000 π.Χ.) ξεκινά με την παπυρέλα και φθάνει στους εξειδικευμένους μεταφορικούς γίγαντες των ωκεανών, περνώντας από τριήρεις και ολκάδες, γαλέρες και χελάνδια, μπρίκια, γολέτες, σακολέβες, ιστιοφόρα και βαπόρια. Παράλληλα με τα πλοία αναδεικνύεται και το έμψυχο δυναμικό τους, όπου τους Αργοναύτες διαδέχονται οι πορθητές της Τροίας σύντροφοι του Οδυσσέα κι αυτούς οι Σαλαμινομάχοι και στη συνέχεια οι ναύτες των πλωίμων να καλύπτουν μια περίπου χιλιετία και να ακολουθούν οι πυρπολητές του `21, τα πληρώματα του `12-13 και οι ναυτικοί ήρωες του `40-44. Πρόκειται για μια αλληλουχία ιστορικών γεγονότων που δείχνουν περιόδους δόξας, όταν η θαλάσσια ισχύς του έθνους ήταν ακμαία και περιόδους απουσίας από το ιστορικό προσκήνιο, όταν η θαλάσσια ισχύς ήταν σε κάμψη.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
