Οι επιστολές που δημοσιεύονται εδώ, γραμμένες - όλες σχεδόν - την περίοδο κατά την οποία ο Παπαδίτσας πραγματοποιούσε την πρώτη συστηματική προσέγγιση στις περιοχές μιας «νέας ποιήσεως», που από καιρό οραματιζόταν, φανερώνουν την αγωνία του να συμφιλιώσει έννοιες αντιφατικές και ασυμφιλίωτες: την Αιωνιότητα με τον Καθημερινό Θάνατο (όπως αποκαλεί σ` ένα γράμμα του το Χάος της Καθημερινότητας), το Μεγαλείο και το φόβο της Μικρότητας, την Αλαζονείας και την Ταπεινοσύνη, την Τέχνη και τη Ζωή, την Ύπαρξη και την Ανυπαρξία και δείχνουν πόσο δύσκολο είναι να ισορροπήσει κανείς στα ύψη όπου η ψυχή κατορθώνει κάποτε να πετάξει. Τα γράμματα αυτά - μνήμες και απομεινάδια μιας φιλίας που η αρχή της χάνεται στο παρελθόν, και που όσο διήρκεσε, και διήρκεσε πολύ, τη φλόγα της συντηρούσε το κοινό πάθος για την Ποίηση αλλά και για την Τέχνη της Τυπογραφίας - τα υπαγόρευσε η ανάγκη μόνο, της άμεσης επικοινωνίας. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]