Πάντοτε οι άνθρωποι είχαν ανάγκη τονωτικών ουσιών και εκστασιασμού, και είχαν σε μεγάλη εκτίμηση τα εύγευστα φαγητά. Ξέρουμε ότι οι Αιγύπτιοι βαλσάμωναν τους νεκρούς τους και αρωμάτιζαν τις γυναίκες τους, ότι η αίθουσα του λουτρού του Δαρείου ήταν εφοδιασμένη με ακριβά φιαλίδια και ότι ο Μέγας Αλέξανδρος εξέπεμπε ένα θείο άρωμα. Όμως οι Αρχαίοι δεν περιλαμβάνουν στα γραπτά τους τίποτα ως προς την τεχνική τους περί αρωμάτων, ούτε ως προς τη μαγειρική τους τέχνη. Ο κόσμος αυτός παρέμεινε μυστικός και ιερός: οι καπνοί των θυμιαμάτων, οι ουσίες των αρωματικών φυτών και η κνίσα των θυσιαζόμενων ζώων ανήκαν αρχικά στους θεούς, και μόνο μέσω περίπλοκων κοινωνικών διαδικασιών αποϊεροποιήθηκαν βαθμιαία οι οσμές και οι γεύσεις.
Το παρόν σύγγραμμα δεν αρκείται λοιπόν στην περιγραφή των αρωμάτων και των αρωματικών ουσιών, των περιοχών όπου φύονται και καρποφορούν, των πόλεων και των αγορών της Ανατολής όπου διατίθενται οι πούδρες, τα λάδια και οι αλοιφές. Μας βοηθεί να διεισδύσουμε στον φαντασιακό κόσμο των Αρχαίων. Η φήμη των αρωμάτων δεν είναι τάχα συνδεδεμένη με τη φήμη των αφροδισιακών; με την πίστη που πλάθουμε εντός μας γι `αυτά;