Αγοράζεις το βιβλίο, το παίρνεις στο σπίτι και βλέποντας ότι αποτελείται από είκοσι συντομότατα διηγήματα πιστεύεις ότι σε μια ωρίτσα θα το έχεις διαβάσει. Μερικές μέρες όμως αργότερα, τη δωδέκατη φορά που διαβάζεις το «Μπορείς να φας λεμόνι και να μην ξινίσεις τα μούτρα σου;», αναρωτιέσαι μήπως ο Πάμιες σου την έφερε και μήπως το βιβλίο, σαν τον τίτλο που είναι μάλλον μακρόσυρτος, κρύβει στην πραγματικότητα τρεις χιλιάδες σελίδες επιπλέον. Στο τέλος συνειδητοποιείς ότι ο Πάμιες σου πούλησε ως μικρό ένα βιβλίο που στην πραγματικότητα είναι ατέλειωτο, απειρομεγέθες, που θα μπορούσε να ονομάζεται «Μπορείς να φας το άπειρο χωρίς αστέρια». (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]