`Στα δεκατρία μου, υπήρχαν στιγμές που μπορούσα να είμαι πραγματικά πολύ στρίγγλα και ξεροκέφαλη. Είχα απλώς αποφασίσει να μην λέω και να μην κάνω οτιδήποτε αντιτίθεται στη θέλησή μου. Τέρμα τα `σας παρακαλώ κύριε` και `ευχαρι-στώ κυρία`. Τίποτε. Εκτός κι αν το `θελα. Πρέπει να έχει ζήσει κανείς φτωχός και μαύρος για να καταλάβει πόσα χαστούκια τρώει κάποιος, στην προσπάθεια του να το κάνει αυτό πράξη`.
Μαύρη, φτωχή, πόρνη, τρωτή και καβγατζού, από το βούρκο του Χάρλεμ, στις πλέον ξακουστές αίθουσες συναυλιών, η Μπίλι Χόλιντεϊ (1915-1959) πολέμησε όλη της τη ζωή για να επιβληθεί. Σεξ, ποτά, ναρκωτικά, όλα θέλησε να τα δοκιμάσει και πέθανε από αυτά. Η φωνή της ήταν ο δικός της δρόμος προς την ελευθερία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]