Κυκλοφόρησε σε νέα έκδοση "Η ιστορία της μοντέρνας αρχιτεκτονικής" συμπληρωμένη με προσθήκη δύο νέων κεφαλαίων και αναθεωρημένη, βασισμένη στην τέταρτη αγγλική έκδοση του 2007.

Η "ιστορία της μοντέρνας αρχιτεκτονικής", αναφέρει ο K. Frampton, "ασχολείται τόσο με προβλήματα που αφορούν τη συνείδηση και την πολεμική ρητορική όσο και με τα ίδια τα κτίρια». Μετά την επαναστατική ανάπτυξη των κτιριακών τεχνικών του 19ου αιώνα, τα πάντα φαίνονταν δυνατά. Οι νέοι ορίζοντες στην τεχνολογία οδήγησαν τους αρχιτέκτονες να αναθεωρήσουν καθετί με
το οποίο ασχολείτο η αρχιτεκτονική, μετατρέποντάς το σε ένα πεδίο μάχης ιδεών.
Η οικοδόμηση είναι πια κάτι πολύ περισσότερο από αυτοσκοπός: χρησιμοποιείται για να πραγματοποιήσει νέους τρόπους ζωής όπως σκόπευε να κάνει η κοινωνική μηχανική του Le Corbusier· ακόμη γίνεται μέσο πολιτικής έκφραση ς, για τους φουτουριστές, τους Ρώσους κονστρουκτιβιστές, τους Ιταλούς φασίστες.
Η μελέτη αυτή καλύπτει όλες τις σημαντικές συλλογικές προσπάθειες ανάπτυξης.
Διευκρινίζει τις σχέσεις και τις επιδράσεις των μεγαλύτερων αρχιτεκτονικών ομάδων και ασχολείται ακόμα με κινήματα που έχουν παραμεληθεί, όπως η νέα παράδοση και η νέα μνημειακότητα, καθώς αυτά εκφράστηκαν στην επονομαζόμενη κουλτούρα Art- Deco και την αρχιτεκτονική του Τρίτου Ράιχ.
Το μήνυμα του βιβλίου είναι ότι πρέπει να επιτευχθεί ένας συμβιβασμός ανάμεσα στην πρωταρχική ανάγκη για δημιουργία τόπου-χώρου που θα εξασφαλίσει κάποια συνέχεια στο φυσικό περιβάλλον και τους νόμους της ορθολογικοποιημένης παραγωγής. "Το κτίζειν, το κατοικείν, το καλλιεργείν και το είναι ήταν κάποτε αδιαίρετα": Με τα λόγια του αυτά, ο συγγραφέας βλέπει, σ’ αυτήν τη χαμένη τώρα ενότητα, τα μεγάλα διλήμματα του μέλλ οντος.