Είναι πολύ νωρίς, αυτό το πρωινό του Ιουνίου, και ο ήλιος δεν έχει ακόμη φανεί στο Παρίσι. Όμως μέσα στην μικρή αυλή πίσω από το νοσοκομείο της Pitie-Salpetriere, πολλές εκατοντάδες άνθρωποι έχουν ήδη συγκεντρωθεί για να αποτίσουν ύστατο φόρο τιμής στον Michel Foucault. Μακρά αναμονή. Μεγάλη σιωπή. Κατόπιν μια φωνή σπασμένη, βραχνή, αλλοιωμένη από την οδύνη, ακούγεται ξαφνικά: «(. . .) Υπάρχουν στιγμές στη ζωή, όπου το να αναρωτιέσαι αν μπορείς να σκεφτείς με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που συνήθως σκέφτεσαι και να συλλαμβάνεις τα πράγματα διαφορετικά από το πώς τα αντιλαμβάνεσαι είναι απαραίτητο για να εξακολουθήσεις να ερευνάς ή να στοχάζεσαι. (. . .) Τι θα ήταν σήμερα η φιλοσοφία αν, αντί να νομιμοποιεί το ήδη γνωστό, δεν προσπαθούσε να μας κάνει να αντιληφθούμε με ποιον τρόπο και ως ποιο βαθμό θα ήταν δυνατό να σκεφτούμε διαφορετικά;» (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]