Αυτό το Λεύκωμα είναι αληθινή αποκάλυψη.

Ήδη από το 1962 είχα αρχίσει να φωτογραφίζω πολλά από τα ασπρόμαυρα σχέδια του Μίνου Αργυράκη. Όμως τα μεγάλα έγχρωμα έργα ζωγραφικής του μου ήταν άγνωστα μέχρι την εποχή της Χούντας, τότε που ο εξόριστος ζωγράφος τα `φερε στην Κοπεγχάγη. Πιστεύω ότι ακριβώς αυτές οι ζωγραφικές είναι τα καλύτερα έργα του Μίνου. Πίνακες, όπως η υπέροχη γυναίκα με τον κόκκινο ήλιο πάνω από την αιώνια ελληνική θάλασσα· όπως το μενεξεδί δέντρο κοντά στο ουράνιο τόξο· όπως το όραμα του Αργυράκη που αιχμαλωτίζει τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι με μοναδική ζωντάνια. Από την ίδια σειρά ζωγραφιών, είχα τη χαρά να πρωτογνωρίσω τον εκπληκτικό Σάτυρο-Πάνα, που τώρα πια βρίσκεται στο Λονδίνο, καθώς και τον μεγαλύτερο πίνακα απ` όλους, με την ετοιμόγεννη μητέρα που αιωρείται μεταξύ ουρανού και αρχιπελάγους.

Πιστεύω ότι τέτοια έργα αξίζει να μνημονευτούν μαζί με τους καλύτερους πίνακες των Νεοελλήνων ζωγράφων που έχω δει στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας. Πάνω απ` όλα πιστεύω ότι αξίζει να γυρίσουν αυτά τα έργα πίσω στη γενέτειρα τους, την Ελλάδα! Κι έτσι, καταλήγω με την ευχή ότι κάποιος σοφός Έλληνας θα φροντίσει για την επιστροφή τους... Τουλάχιστον ο μεγαλειώδης πίνακας, εμπνευσμένος από τη μουσική του Χατζιδάκι, ανήκει ασυζητητί σε όλους τους Έλληνες και είναι καιρός πια να ξαναβρεί το Ελληνικό Φως.

(από τον Χαιρετισμό του Poul Ib Henriksen, διακεκριμένου Δανού ζωγράφου)