ΧΑΜΕΛΙΝ
Το `Χαμελίν` είναι ένα έργο για τις διάφορες μορφές βίας που ασκούν οι ενήλικες στα παιδιά. Μια από αυτές είναι η σεξουαλική βία, αλλά το έργο θίγει και κάποιες άλλες που συνήθως τη συνοδεύουν: την κακή εκπαίδευση, την εγκατάλειψη, την έλλειψη αγάπης. Η δράση του έργου θα μπορούσε να διαδραματίζεται σε οποιαδήποτε πόλη του κόσμου. Σε κάθε μέρος όπου τα παιδιά, όπως στο `Χαμελίν` του παραμυθιού, πληρώνουν τα λάθη των μεγάλων.
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ένας δικαστής που προσπαθεί να διαπιστώσει αν ένα παιδί μιας φτωχής οικογένειας κακοποιείται σεξουαλικά από έναν ενήλικα. Ο δικαστής στρέφει αρχικά την έρευνά του προς έναν παιδόφιλο - φίλο της οικογένειας· ύστερα προς τους γονείς του παιδιού, γιατί υποπτεύεται πως γνωρίζουν την κακοποίηση και ωφελούνται από αυτήν. Ενώ εργάζεται πυρετωδώς για να εξακριβώσει τι συμβαίνει σε αυτό το παιδί, ο δικαστής δυσκολεύεται να χτίσει μια γέφυρα επικοινωνίας με το δικό του παιδί, που αρχίζει σιγά σιγά να το χάνει.
Το `Χαμελίν` είναι τελικά ένα έργο που μιλάει για δυο παιδιά, δυο πατέρες, δυο μητέρες, δύο οικογένειες. Υπάρχει και ένα πρόσωπο που δεν ανήκει ούτε στη μία ούτε στην άλλη οικογένεια, ο Αφηγητής, που ζητάει από τον θεατή να δει με τη φαντασία του, αυτό που το θέατρο δεν πρέπει να του δείξει. Και να ακούσει τη σιωπή των παιδιών, που τη φωνή τους δεν πρέπει να την αντικαταστήσει το θέατρο.
Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΙΡΗΝΗ
Ο Χεράρδο Βέρα ήταν εκείνος που με προκάλεσε να γράψω ένα θεατρικό έργο με θέμα την τρομοκρατία. Αποδέχθηκα την πρόκληση όχι γιατί το θεώρησα εύκολο θέμα, ίσα ίσα, ακριβώς για τον αντίθετο λόγο, γιατί δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Βασανίστηκα ολόκληρους μήνες αναζητώντας έναν δρόμο για να προσεγγίσω αυτό το τόσο πολύπλοκο θέμα, που είναι ακριβώς το θέμα της εποχής μας. Ένα δρόμο που θα ήταν κατεξοχήν θεατρικός και θα απέφευγε την επανάληψη όσων βλέπουμε καθημερινά στην τηλεόραση και τις εφημερίδες. Μια μέρα σκέφτηκα κάποια `πρόσωπα` και μια κατάσταση που μου φάνηκαν ενδιαφέροντα: σκυλιά που ανταγωνίζονταν για μια θέση σε μια αντιτρομοκρατική υπηρεσία υψηλών προδιαγραφών. Παρακολούθησα αυτά τα `πρόσωπα` και αυτή την κατάσταση ώσπου να γράψω την Αιώνια ειρήνη, ένα έργο που τελικά δε μιλάει τόσο πολύ για την τρομοκρατία όσο για τα διλήμματα που μας δημιουργεί ο αγώνας για την καταπολέμησή της.
Οι υποψήφιοι είναι ένα λυκόσκυλο, ένα ροτβάϊλερ και ένα σκυλί του εργαστηρίου, διασταύρωση από διάφορες ράτσες. Ο διαγωνισμός αποτελείται από πρακτική δοκιμασία, ψυχοτεχνικό τεστ και προσωπική συνέντευξη. Όλα αυτά γίνονται με σκοπό να επιλεγεί ο καλύτερος, ο πιο χρήσιμος στη μάχη ενάντια στην τρομοκρατική απειλή. Ίσως γίνονται και για να δοκιμαστεί ο θεατής.
Μακάρι `Η αιώνια ειρήνη` να γίνει -εκτός από αφορμή για ψυχαγωγία- και αφορμή για σκέψη και συζήτηση.