Οι μύθοι του Αισώπου είχαν χρησιμοποιηθεί πολύ νωρίς για παιδαγωγικούς σκοπούς από τους αρχαίους Έλληνες και πιστεύεται ότι από την κλασική εποχή οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν συμπεριλάβει μύθους του σε αναγνωστικά βιβλία τους. Την παιδαγωγική αξία των Αισώπειων Μύθων αναγνώρισε πρώτος ο μέγιστος των ελλήνων σοφών, ο Σωκράτης, ο οποίος μάλιστα, στο δεσμωτήριό του, προσάρμοσε σε στίχους μερικούς μύθους που θυμόταν. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν επισημάνει ότι με αλληγορικές και συμβολικές διηγήσεις, όπου πρωταγωνιστούσαν ζώα, ήταν πιο εύκολο να διδάξουν στα παιδιά, φυσικά και αβίαστα, αρετές, ηθικές και κοινωνικές αξίες και να επικρίνουν ανθρώπινες κακίες. Το λιοντάρι στους μύθους εκφράζει τη μεγαλειότητα του ζωικού βασιλείου. Η αλεπού είναι σύμβολο πονηριάς και δολιότητας. Το μυρμήγκι συμβολίζει την εργατικότητα. Το αρνάκι είναι το απονήρευτο θύμα. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]