Η τέχνη είναι η σκοτεινή επιθυμία των πραγμάτων. Όλα τους θέλουν να γίνουν εικόνες των μυστικών μας. Ευχαρίστως θα εγκατέλειπαν το ξεθωριασμένο τους νόημα, για να ενδυθούν κάποια από τις μύχιες νοσταλγίες μας. Διεισδύουν στις δονούμενες αισθήσεις μας διψώντας να γίνουν τα προσχήματα των συναισθημάτων μας. Δραπετεύουν από το συμβατικό. Θέλουν να είναι ό,τι εμείς τα θεωρήσουμε. Ευγνώμονα και πρόθυμα θα πάρουν τα νέα ονόματα που θα τους χαρίσει ο καλλιτέχνης. Είναι σαν τα παιδιά που παρακαλούν να τα πάρουμε μαζί μας σε ένα ταξίδι: δεν θα τα καταλάβουν όλα, αλλά οι χιλιάδες σκόρπιες και τυχαίες εντυπώσεις θα αποτυπωθούν απλά και όμορφα στο πρόσωπό τους. Έτσι θέλουν να σταθούν τα πράγματα μπροστά από τις εξομολογήσεις του καλλιτέχνη, αν τα διαλέξει για πρόσχημα του έργου του: να αποσιωπούν και να αποκαλύπτουν συνάμα. Σκοτεινά, μα φωτισμένα από το πνεύμα του, σαν τα πολλά πρόσωπα στο τραγούδι της ψυχής του. Τούτο το κάλεσμα αφουγκράζεται ο καλλιτέχνης: την επιθυμία των πραγμάτων να γίνουν η γλώσσα του. Αυτός θα τα εξυψώσει από τις δυσβάσταχτες και ανούσιες σχέσεις του συμβατικού στους σπουδαίους συσχετισμούς του βαθύτερου είναι του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]