Η μεταφορική ταύτιση της ποίησης με τη φωτιά, την οποία αρύει ο Γιάννης Ρίτσος από την ποίηση του Πωλ Ελυάρ και την προτάσσει `μιλώντας` για το έργο του Γάλλου ποιητή, θα μπορούσε να τεθεί και ως προς την ποίηση του ίδιου του Ρίτσου. Μια τέτοια εσώτερη φλόγα ενδεχομένως τον θέρμαινε, αλλά και τον ωθούσε να αποτυπώνει ποιητικά τις συναισθηματικές δονήσεις που του προκαλούσαν οι υπαρξιακές - πολιτικές, προσωπικές και κοινωνικές αναζητήσεις και περιπέτειές του. Από την αστείρευτη δημιουργική πνοή του Ρίτσου απέρρευσε ένα έργο τεράστιο σε ποσότητα από ποσοτικής πλευράς και κατ` αναλογίαν, μόνο με το έργο του Πάμπλο Πικάσσο θα μπορούσε το έργο του Ρίτσου να παραβληθεί. Το πλήθος όχι μόνο συνολικά των ποιημάτων, αλλά των πολύ καλών ποιημάτων του Ρίτσου είναι τόσο μεγάλο, ώστε η ποιητική του περίπτωση θα αδικούνταν εάν χαρακτηριζόταν απλώς `αξιοπρόσεκτη`. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]