«. . . Τι συμβαίνει όταν ανοίξει μια μέρα τα μάτια του κι ανακαλύψει πως όλα ήταν ένα λάθος; Όταν συνειδητοποιήσει ότι ζούμε τόσον καιρό στο πλευρό του άλλου, όπως οι ρόδες μιας άμαξας που κινούνται παράλληλα και που τα δυο τους χνάρια χάνονται στον ορίζοντα;» (. . .) Τώρα ξέρω: το τρομερό δεν είναι ο θάνατος ενός ανθρώπου. Σ’ αυτό, λίγο πολύ συνηθίζεις. Εκείνο που είναι τρομερό, είναι ο θάνατος όλων όσων πίστευες, όλων όσων έλπιζες, όλων αυτών που νόμιζες ότι αγαπούσες. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]