Δε ζούμε υπό τη μοιραία κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης, αλλά υπό το ζυγό ενός μοναδικού και πλανητικού πολιτικού καθεστώτος, ανομολόγητου, του υπερφιλελευθερισμού, ο οποίος διαχειρίζεται την παγκοσμιοποίηση και την εκμεταλλεύεται εις βάρος της πλειοψηφίας. Αυτή η δικτατορία χωρίς δικτάτορα δε φιλοδοξεί να καταλάβει την εξουσία, αλλά να ασκεί κάθε εξουσία σε αυτούς ακριβώς που κατέχουν την εξουσία. Η Βιβιάν Φόρεστερ αποδεικνύει ότι δεν είναι η οικονομία που έχει αλώσει την πολιτική, αλλά αυτή η πολιτική με ολοκληρωτικές τάσεις που καταστρέφει την οικονομία προς όφελος της κερδοσκοπίας. Προς όφελος μόνο του κέρδους, το οποίο έχει γίνει ασύμβατο με την απασχόληση. Σε αυτό θυσιάζονται, επίσης, οι τομείς της υγείας, της παιδείας, όλοι εκείνοι που σχετίζονται με τον πολιτισμό. Οι διάφορες μορφές προπαγάνδας της εγκωμιάζουν τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τα οποία οδηγούν τους μισθωτούς στη χρηματοδότηση της ίδιας της ανεργίας τους. Υμνούν την εξάλειψη αυτής της ανεργίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ στην πραγματικότητα εκεί η ανεργία έχει αντικατασταθεί από τη φτώχεια. Μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτή τη παράξενη δικτατορία, η οποία αποκλείει ένα συνεχώς αυξανόμενο αριθμό συνανθρώπων μας, αλλά συνεχίζει να έχει -αυτή είναι η παγίδα, και κυρίως η δική μας ευκαιρία- δημοκρατική μορφή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]