... τις λίμνες που υπολόγιζε για ωκεανούς..., τα λαγκάδια για θυμωμένους χείμαρρους... η περιέργεια που τον ωθούσε ακόμα πιο μακριά..., οι απορίες που ήθελαν απαντήσεις... ο χώρος που δε χωρά τα μικρά..., αλλά περισσεύει για τα μεγάλα... Ο χρόνος που θέλει τα μικρά για να τα αναδείξει..., αν τα αναδείξει, σε μεγάλα... Και ο άνθρωπος ανάμεσα στο χώρο και στο χρόνο... Να νιώθει την πίεσή τους... αδίστακτος ο «Σκεπτόμενος Άνθρωπος»... Η σκέψη στέγνωσε..., έγινε μαχαίρι και τρύπησε την καρδιά και το συναίσθημα... Και έμεινε μόνο λογική..., μαζί με την αλαζονεία... Απ` αυτήν ξεχείλισε, και η πανουργία... και η δολιότητα...και έπνιξαν όλα τα καλά... Άραγε πόσα απόμειναν απ΄ αυτά;
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
