Η Βία, αορίστου ηλικίας, κληροδοτείται σε πολλές μορφές. Ο άνθρωπος δεν διέπεται μονάχα από αρετές. Οι δοκιμασίες κατά τη διάρκεια της ζωής του δρουν καταλυτικά και τον τοποθετούν κοινωνικά. Όταν νιώθει ότι απειλείται, ξεπερνάει τα όριά του και ασκεί βία. Η ανασφάλεια και ο εγωισμός εξασφαλίζουν αριθμούς ικανούς να αφανίσουν τεράστιες ομάδες ανθρώπων. Η ενδοοικογενειακή Βία ισούται με την καθημερινή υποτίμηση της ανθρώπινης ύπαρξης και ακολουθεί το άτομο εφ` όρου ζωής. Εκ των πραγμάτων προκύπτει και η ψυχολογική Βία. Έτσι, η δαρμένη γυναίκα ή το κακοποιημένο παιδί αποκτά κοινωνικές αναστολές, γίνεται φοβικό, χάνει την αυτοεκτίμησή του και δεν απορροφάται εύκολα στο εργασιακό σύνολο. Η Βία στην εργασία, η ανεργία και η ανάγκη για επιβίωση συμβιβάζει το θύμα και ο θύτης δρα ανενόχλητος. Η Βία στα ιδρύματα, είτε αυτά ονομάζονται ορφανοτροφεία, είτε σπίτια γερόντων, θεωρείται δεδομένη. Κάπου, όχι πολύ μακριά μας, στην Ελλάδα, στα υπόγεια του ιδρύματος για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, τους τροφίμους τους είχαν δεμένους από το χέρι ή το πόδι, αγκιστρωμένους στα καλοριφέρ, ακριβώς όπως τα ζώα. Η Βία στα σχολεία με την καταγραφή ξυλοδαρμών στα κινητά καταργεί τον αυτοσεβασμό και οι μάγκες της παρέας ενοχλούν και πιέζουν όποιον τους κοιτάξει στραβά. Η Βία στα πανεπιστήμια αφορά την εκπαίδευση και τα δικαιώματα των φοιτητών υπερβαίνουν πολλές φορές τα όρια. Η Βία στα γήπεδα, δυστυχώς, είναι ένα φαινόμενο καλά γειωμένο. Να καίνε, να βρίζουν και να δέρνονται μεταξύ τους οι οπαδοί των ομάδων αποτελεί μια `φυσιολογική` σύγχρονη εικόνα. Πέρυσι η Αθήνα κάηκε στο κέντρο της. Κινδύνεψε να χαθεί και η Εθνική Βιβλιοθήκη. Το δέντρο των Χριστουγέννων παραδόθηκε στις φλόγες. Στη Θεσσαλονίκη οι βανδαλισμοί δεν είχαν καμία λογική. Η Βία στους δρόμους είναι συνηθισμένη πια, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο με την οικονομική κρίση. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]