`Για πολλά χρόνια, είχα κοινωνική ζωή, και η ευκολία με την οποία συναντούσα ανθρώπους ή τους μιλούσα καθρεφτιζόταν στα βιβλία μου. Ώσπου γνώρισα έναν άντρα, και σιγά σιγά, όλη εκείνη η κοσμικότητα εξαφανίστηκε. Ήταν ένας παθιασμένος έρωτας, σαρκικός, δυνατότερος από μένα, για πρώτη φορά. Έφτασα μάλιστα στο σημείο να θέλω να σκοτωθώ, και αυτό άλλαξε ακόμα και τον τρόπο μου να γράφω λογοτεχνία: ήταν σαν να είχα ανακαλύψει τα κενά, τις τρύπες που είχα μέσα μου και να βρήκα το θάρρος να μιλήσω γι` αυτά.
Η γυναίκα του Moderato cantabile και η γυναίκα του Χιροσίμα αγάπη μου, ήμουν εγώ: εξουθενωμένη από το πάθος, μην μπορώντας να το εκφράσω με το λόγο, αποφάσισα να γράψω, σχεδόν με ψυχρότητα.`
Μεταξύ 1987 και 1989, μετά από την κεραυνοβόλο επιτυχία του Εραστή που την μετέτρεψε σε συγγραφέα με παγκόσμια αναγνώριση, η Μαργκερίτ Ντυράς εμπιστεύεται μια νεαρή ιταλίδα δημοσιογράφο και της μιλάει με πλήρη ελευθερία για τη ζωή της, το έργο της, την εποχή της αφάνειας, και στη συνέχεια για την ξαφνική της επιτυχία, την πολιτική, το πάθος. Αυτός ο διάλογος, καθώς φωτίζει τη ζωή και το έργο της Ντυράς, δίνει ταυτόχρονα στον αναγνώστη απαντήσεις σε προβληματισμούς που σημάδεψαν το τέλος του εικοστού αιώνα και εξακολουθούν να είναι επίκαιροι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]