[...] Όπως παρατηρεί ο Μ. Βίττι, ο Τερτσέτης διοχετεύει την αρχαιολατρία του σε ζωηρούς στίχους, δανεισμένους ακόμη και αυτούσιους από το δημοτικό τραγούδι.
Ο Τερτσέτης διαλέγει μυθολογικά και ιστορικά θέματα, ακόμη ηρωικά γεγονότα του Εικοσιένα, και τα αναπλάθει ελεύθερα. Αναμιγνύει θεούς και ημίθεους με γενναίους της Ελληνικής Επανάστασης, όπως και συγκαιρινούς του. Κατά τον Γ. Βαλέτα, προσπαθεί να συνυφάνει τον αρχαίον ελληνικόν βίον μετά του νέου δημοτικού. Πάντως, αποδεικνύεται ικανός στην εικονοπλασία και ευρηματικός σε εναργείς παρομοιώσεις και υποβλητικές μεταφορές.
Όλως ιδιαιτέρως επαινείται από τους κριτές του Ράλλειου Διαγωνισμού `Το όνειρον του βασιλέως κατά τον Σεπτέμβριον του 1853`, παρόλο που ούτε και αυτό βραβεύεται. Αυτό το ποίημα ξεχωρίζει, και ο Κωστής Παλαμάς. Ίσως, γιατί σε αυτό το ποίημα ο Τερτσέτης εμπνέεται από γεγονότα της εποχής του· τον Κριμαϊκό πόλεμο και τις αμφιταλαντεύσεις του Όθωνα μεταξύ των Δυτικών Συμμάχων και της Ρωσίας. Το ποίημα είναι γραμμένο στο πρότυπο της Θείας Κωμωδίας του Δάντη· ο Όθων, στη διάρκεια μιας νυχτερινής αϋπνίας, συνομιλεί με τον Καποδίστρια, ο οποίος εξέρχεται από την τοιχογραφία της αίθουσας των ανακτόρων και τον συνοδεύει στον Άδη. Εκεί ο Όθων συμβουλεύεται τους σοφούς του Γένους.
Η ποιητική συγκομιδή του Τερτσέτη συμπληρώνεται με μία σαπφική ωδή που συνέθεσε, το 1859 για τη θεμελίωση της Σιναίας Ακαδημίας Αθηνών από τον Όθωνα. Δύο έμμετρες συνθέσεις και ένα δράμα, στα ιταλικά. Και το ύστερο ποίημα, `Η κόρη του Σεϊσλάμη`, που έμεινε ανέκδοτο. Να ολοκληρώσουμε με μία τελευταία παρατήρηση που, κατά τη γνώμη μας, ισχύει για ολόκληρο το ποιητικό έργο του Τερτσέτη: Παρόλο που ο ίδιος έζησε σε ρομαντικά χρόνια, στα ποιήματα του δεν υπερισχύει ο ρομαντισμός.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]