Τι μπορεί να εκμυστηρεύεται, άραγε, ένας συγγραφέας και αθεράπευτα διανοούμενος, κάπου στα μέσα της ηλικίας του, ήδη εξαρτημένος από το αλκοόλ και αποκαρδιωμένος απ` τη ζωή, σε μια πρώην μαθήτριά του και ερωμένη του και τώρα μεταπτυχιακή σπουδάστρια σε Πανεπιστήμιο του Λονδίνου; Απλώς, σκέψεις που ποτέ δεν είχε το θάρρος να τις εμπιστευτεί σ` αυτήν, μνήμες προσωπικών στιγμών που ο χρόνος μετάγγισε τη νοσταλγική αύρα τους και, τέλος, σχόλια για τη λογοτεχνική πραγματικότητα που τη βρίσκει φτωχή, περιθωριοποιημένη και αλυσιτελή. Ο Γιώργος Αριστηνός, στα επιστολικά αυτά «στιγμιότυπα», με χιούμορ, κυνισμό, γελοιογραφική διάθεση, αλλά και εξομολογητική ειλικρίνεια, «φωτογραφίζει» ανθρώπους και πράγματα σκιαγραφώντας ταυτόχρονα το πιο ματαιόδοξο πλάσμα του κόσμου: το συγγραφέα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
