Όταν ο θίασος του Διονύσου ανέβηκε στην σκηνή του θεάτρου, σήμανε μια μεγάλη ώρα στην ιστορία του πνεύματος: γεννήθηκε η τραγωδία. Η σημασία όμως αυτού του γεγονότος δεν εξαντλείται μόνο στις τελικές του όψεις.
Για να ανεβεί ο θίασος του Διονύσου στην σκηνή του θεάτρου, χρειάστηκε να εγκαταλείψει την σκηνή του κόσμου. Υψώθηκε βέβαια πάνω από την γη, αλλά αποκόπηκε από τις ρίζες του. Ο θίασος αντλούσε μέχρι τότε ικμάδα από την άμπελο της γης, την `ευκληματούσα`. Η δυνατότητα να αιωρείται εκεί ψηλά, στα ανθρώπινα πνευματικά ύψη, υπήρχε όσο κρατούσε ακόμη η ισχύς του χυμού της αμπέλου. Όταν όμως απεκόπη από την άμπελο σύντομα και η ικμάδα εξαφανίσθηκε και μαζί μαράθηκε και ο πνευματικός οργασμός.
Από την γέννηση του Αισχύλου μέχρι τον θάνατο του Ευριπίδη πέρασαν μόλις 120 χρόνια. Ήδη όμως ο Ευριπίδης είχε αποκοπεί από το θείο. Μολονότι στα τέλη του κατάλαβε που οδηγούσε η λογικοκρατία στράφηκε προς τον Διόνυσο με τις Βάκχες του.
Όταν λοιπόν τα δρώμενα μεταφέρθηκαν από την σκηνή του κόσμου στην σκηνή του θεάτρου κέρδησαν σε ύψος διανοητικό, έχασαν όμως σε εύρος βιωματικό. Ο λαός-θεατής συρρικνώθηκε στον ολιγάριθμο χορό και ο πρωταγωνιστής από θεός έγινε ημίθεος ή συχνότερα ήρωας ή βασιλικό πρόσωπο. Για να φτάσουμε στον κοινό άνθρωπο πρέπει η φεγγοβολή του θείου να υποχωρήσει οριστικά από την σκηνή του κόσμου. [...]