Να αναστήσουμε τον Μάρκο δεν μπορούμε. Μπορούμε όμως να διατηρήσουμε ζωντανό το έργο του, που δύσκολα συγκεντρώθηκε. Κι αυτό να είναι η βάση για τη δικαίωση του ονόματός του. Έτσι ώστε να μην πεθάνει ποτέ. Γιατί πέρα από τον βιολογικό θάνατο, που για όλους μας είναι το βέβαιο συμβάν, υπάρχει ο ιστορικός θάνατος. Αυτός επέρχεται όταν πάψει να ζει και ο τελευταίος των θνητών που θυμάται κάτι από το έργο αυτών που δημιούργησαν. Αυτή η μεταφορά γνώσεων και πείρας είναι το κύριο συστατικό της ελπίδας του ανθρώπου να μην αποκτηνωθεί μέσα από τους καταπιεστικούς μηχανισμούς που έχουν επιβληθεί στη μακρά πορεία ύπαρξης του ανθρώπινου γένους. (. . .) Μια προσέγγιση του Μάρκου μέσα από τα τραγούδια του, όλα αυτή τη φορά, που πέρασαν στη δισκογραφία των 78 στροφών από το 1932 έως το 1960, θα προσπαθήσω στη μικρή αυτή περιήγηση που ακολουθεί, με την ευκαιρία των εκατό χρόνων από τη γέννησή του. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]