Η μονογραφία αυτή, ως το μέρος μιας τετραλογίας με αντικείμενο το έργο και την προσφορά του Μάνου Χατζιδάκι στον νεοελληνικό πολιτισμό του 20ού αιώνα, πραγματεύεται τη διαλεκτική σχέση του Μάνου Χατζιδάκι με την ελληνική λαϊκή μουσική παράδοση (δημοτικό, λαϊκό και ρεμπέτικο τραγούδι), μέσα από την 50ετή του δημιουργία στον κινηματογράφο, το θέατρο, το μπαλέτο και τους κύκλους τραγουδιών. Μέσα από το `δούναι-λαβείν` της ελληνικής μουσικής κληρονομιάς αναδεικνύονται αφενός η ελληνικότητα του συνθέτη, αφετέρου οι συνθήκες μέσα στις οποίες γεννήθηκε, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του `40, ένα νέο είδος μουσικής, το οποίο -αν και ως ορισμός δεν περιέχει ποιοτικά κριτήρια- ατέχνως, ονομάστηκε `έντεχνο λαϊκό` τραγούδι.
Παράλληλα, τοποθετώντας τον Μάνο Χατζιδάκι στο παγκόσμιο μουσικό γίγνεσθαι του 20ού αιώνα, συγκρίνονται για 1η φορά οι κοινωνικοπολιτικές συγκυρίες στην Ελλάδα, οι οποίες οδήγησαν στην αναγνώριση του ρεμπέτικου, με εκείνες του εξωτερικού, οι οποίες οδήγησαν στα αντίστοιχα αστικολαϊκά είδη: flamenco, fado, tango, blues, jazz.
Όλες αυτές οι πληροφορίες δίνονται με μια γλώσσα ελκυστική και ρέουσα, η οποία -αν μη τι άλλο- `μοχθεί` ν` αποδώσει λεκτικά το ενδιαφέρον και τη μαγεία της μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]