[...] Αναρωτιέμαι συχνά τι είναι αυτό που κάνει τον Μάνο Λοΐζο να είναι συνέχεια κοντά μας... Πιστεύω, τα ίδια του τα τραγούδια. Μέσα από αυτά κατάφερε να μας κάνει να καταλάβουμε τι σημαίνει αγάπη, έρωτας, διαμαρτυρία, κοινωνική δικαιοσύνη. Διαλεχτά ένα προς ένα, ακόμα και σήμερα ακούγονται τόσο φρέσκα σαν να γράφτηκαν μόλις χτες.
Περνούν από γενιά σε γενιά με μεγάλη ευκολία. Και αυτό γιατί ο ανεπανάληπτος δημιουργός τους δεν περιορίστηκε μόνο στις καθιερωμένες λαϊκές φόρμες· αναζήτησε και βρήκε την ελευθερία στη μελωδία, που σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές και ψαγμένες ενορχηστρώσεις έκανε τα τραγούδια του να γίνουν διαχρονικά.
Υπήρξε ένας από τους λίγους εκείνους καλλιτέχνες που στην κάθε τέχνη ανοίγουν νέους δρόμους, και η απουσία τους αφήνει ένα μεγάλο κενό· πολύ μεγαλύτερο, μάλιστα, όταν χάνονται τόσο νέοι.
Μπορεί η μουσική του κατάρτιση να ήταν συγκριτικά περιορισμένη, αλλά ήταν γεννημένος μελωδός! Τα σαράντα πέντε χρόνια της ζωής του ήταν πολύ λίγα για να εξαντλήσουν όλες τις μελωδίες που κουβαλούσε στις φλέβες του.
Ακούγοντας τη ζεστή φωνή του Μάνου στα τραγούδια του κοινωνείς άμεσα με την παιδική αγνότητα και την ευαισθησία του. Γιατί ο Μάνος Λοΐζος ήταν ο φίλος της καρδιάς.
Ίσως να παρασύρομαι από συναισθηματισμούς, αλλά όταν κάτι σου έχει γίνει βίωμα, έχεις δεθεί μαζί του, δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά.
Σκοπός αυτής της έκδοσης, τριάντα χρόνια μετά τον θάνατό του, δεν είναι η αποτίμηση της δουλειάς του ή η αγιογραφία του. Στις σελίδες που ακολουθούν προσπάθησα -μέσα από προσεκτική επιλογή- να συγκεντρώσω οτιδήποτε έχει σχέση με τον Λοΐζο: το έργο του, τις λιγοστές συνεντεύξεις του, κείμενα που έγραψαν γι` αυτόν φίλοι και συνεργάτες του, διάφορες σκέψεις του· την ψυχή του... Θέλω μέσα από το υλικό αυτό ο αναγνώστης, και ειδικά τα νέα παιδιά, να έχουν μια συνολική εικόνα για τη ζωή και το έργο του Μάνου Λοΐζου.
Του Μάνου Λοΐζου που πέρασε απ` τη μνήμη στην καρδιά...
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
