Στην πιο ανύποπτη και ανέμελη εποχή της ζωής μου, την δεκαετία του 1950 και μετέπειτα, όταν ήμουν έφηβος, δεν γνωρίζω, ποια ήταν εκείνη η δύναμη, που με παρακίνησε, να καταγράφω τις μαρτυρίες που άκουγα, από γέροντες και γερόντισσες, σχετικά με την μεγαλύτερη τραγωδία του Γένους των Ελλήνων, με τον ξεριζωμό τους από την Μαύρη Θάλασσα. Μια Γενοκτονία και έναν ξεριζωμό που όμοιά τους δεν ξανάζησε το Γένος μας, στις τρεισήμισι και πλέον χιλιάδες χρόνια ύπαρξής μας, στην γωνία εκείνη του Πλανήτη μας. Υπάρχουν και αυτοί, που τα αρνούνται, αλλά θέλω να πιστεύω, πως τόσοι πολλοί γέροντες δεν ήταν δυνατόν να καταθέτουν ψεύδη. Ποιο το όφελός τους;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]